ԷՌՈԹԻՔՈՆ - Շնորհալիական

Աչքերէդ ետք,
Ակունք որպէս ապագայի,
Մօտենալով մարմնիդ մերկ՝
Մշակն ըլլալ կ'ուզեմ մաշկիդ:

Լեզուս՝ լողորդ լոյսի ճամբով,
փարող լեզուիդ աղուլեղի,
Վազող՝ վիզիդ փոսիկին մէջ,
վար կը սահի հաճոյք դէպի:

Ծաղիկ ծիծերդ երբ կը ծագին
հորիզոնին վրայ ծարաւ՝
ծիածնածին շոյումներու
ծփանքներ է որ կը ծորան:

Պահանջելու կու գամ կրկին
պտուղ պորտէդ:
Պահ մը նոյնիսկ հետը անոր,
պարել նորեն լեզուովս այս խենդ:

Շեմին սակայն՝ երբ շուրթերուդ
ես կը շարժիմ շշնջալու թարմ աղերսներ,
շողեր շինող զգացում մը
կը զառանցէ հեւքով շքեղ:

ու Սրունքներդ դեռ կը սոսկան,
սարսուռներէն ալ երկուքիս:
Սնող սիւներ կարծես ըլլան,
պահող տանիքն ու կուռքերը սուրբ մեհեանիս:

Ոտքերդ որբ չեն այլեւս.
հողին կապուած, արմատացած են անոնց մատներն ալ:
Ոգիներու որդիի պէս՝
բաւարարուած կը սկսիմ . . . ոռնա՜լ:


Ուինիբէկ, Հոկտեմբեր եւ Մոնթրէալ, Նոյեմբեր 1985

ԸՆԴՈՒՆԵԼՈՒԹԻՒՆ

Մատներ երկար, պարող, գինով,
ալիքներու սահանքներով
սողացող վեր,
սարդոստայնեան
պարանոցի մը վրայ կիթառի:


Մատներ լեցուն կնճիռներով,
քրտնած, տձեւ ... բայց գեղեցիկ,
յոգնած, սակայն միշտ ժպտացող:


Մատներ թաւիշ, լոյսի աղբիւր,
արեւ եւ սէր ճառագայթող,
շոյող, այրող ինչպէս պատրոյգ:


Մատներ ծառ, ճիւղ, ծաղիկ, պտուղ,
արմատացած հոգիի մէջ,
սնող՝ մանկան մը հայեացքով,
երկինք ուղղուած
որպէս բռունցք մը աղօթքի:

Մատներ, եղունգները խոփի վերածած,
հողը խմող:
Հիւսուած գրիչի, վրձինի հետ՝
ծնելու համար միտքի
նեկտար մը խենթ:

. . .

Մանր մատներ, ձեռք մը ամբողջ,
դեռ նորածին, հեւքով լեցուն,
կառչած յոյսով մատի մ'ուրիշ:


Ուինիբէկ, մայիս 1985